Sizlere bu yazımda sessiz yumruğun mirasını anlatacağım. Ben bir evlat olarak size onun son selamını aktarıyorum…

‘DO’NUN SESSİZ USTASI: YENAL KARAHAN

Aslında size Do’nun gölgesinde, katanın ötesinde ustanın ruhunu aktarıyorum. Çünkü onun ruhu hâlâ yaşıyor — her ne kadar bedensel ölüm gerçekleşmiş olsa da…

Sessizleşen Dojo
Bir ustanın ayak sesleri bazen duyulmaz olur. Ama bıraktığı izler, zamanın üzerinde yankılanmaya devam eder.

Dojo’nun kapısı aralandığında, yıllardır alışık olduğumuz o disiplinli bakış eksikti.

Ama duvarda, sade bir çerçevede hâlâ bize bakıyordu: Yenal Hoca.

Gözlerinde hem kararlılık hem de derin bir huzur vardı.

Sanki hâlâ “mokuso” komutunu veriyordu usulca, içimizdeki fırtınaları susturmak ister gibi.
Shito-Ryu’nun zarif ama sert çizgisini bedeninde taşıyan, teknikle ruhu birleştiren o nadir ustalardan biriydi.

Onunla ilk karşılaşan her öğrenci, sadece karate öğrenmeye değil; yaşamaya, anlamaya, derinleşmeye davet edilirdi.

Onun karate’si yalnızca bir savaş sanatı değil, aynı zamanda bir yaşam biçimiydi.
Bugün dojo sessiz…

Ayakkabılar aynı sırayla dizili. Zemindeki izler hâlâ onun adımlarını hatırlıyor.

Öğrencileri sessizce selam verip “rei” diyor. Çünkü o hâlâ burada.

Her kata’da, her nefeste, her duruşta…
Çıkardığımız kitap, ustamız Yenal Karahan’ın hatırasına bir selamdır.

Onun yürüdüğü yolu tanımayanlar için bir rehber, tanıyanlar için ise bir özlemdir.

Sessiz ama güçlü, sade ama derin…

Dojo’ya adım atan herkes fark ederdi:

Burada kurallar değil, ruh terbiyesi esastı.
Yenal Hoca’nın farkı, yalnızca teknik göstermesi değil;

her öğrencisinin karakterini çözümlemesi, güçlü ve zayıf yönlerini analiz edip ona göre eğitim vermesiydi.

Adeta bir zihin haritası çıkarırdı.

Her hareketi bir satranç hamlesi gibi düşünür, en verimli yolu arardı.
“Karate bir çözümdür; ama neye çözüm olduğunu bilmeden çalışılmaz,” derdi sık sık.
Genç Yenal Karahan, yıllar içinde dövüşmeyi değil; mücadeleyi,

kazanmayı değil; gelişmeyi öğretti önce kendine, sonra çevresine.

Ve bu yolculuk onu sadece bir usta değil;

bir örnek, bir ruh mimarı haline getirdi