Edirne’den öteye geçememek, ne demek bunu ancak o formayı giyen bilir!

‘Mücadelede haklı olmak sonuca etki etmiyor.’

‘Bir sporda asıl temel gaye kazanmak mı, sporu yapmak mı?’ Böyle bir soruya, genel çoğunluk ‘kazanmak’ diyecektir, diye düşünüyorum!

Peki, ‘Aktif çoğunluk mu, pasif çoğunluk mu?’ derseniz yine genel çoğunluk, ‘aktif çoğunluk’ diyecektir.

‘Algı farklı, düşünce farklı, uygulama farklı’

Gelin görün ki çoğunluğun dediği ile yaptığı birbirini tutmuyor, olsun yine de söylüyor… Oda biliyor doğruyu fakat yapmıyor, ne garip değil mi? işte bu gariplik nedeni ile Edirne’den öteye geçmek zor oluyor, geçenlerde arkalarında tonlarca soru ile geri dönüyor, neden çünkü algı farklı, düşünce farklı, uygulama farklı.

Bireysel sporların kaderidir, yapmak için hep birlikte çaba gösteririz, yıkmak için ayrı ayrı çalışırız, oturup ağlamak için tekrar bir araya geliriz.

Yakında ağlayacak olanlara iyi bakın, ya ağlamaktan gözleri şaşı görecek, etrafa ters şekilde salvolayacak, ya da iki damladan sonra gözyaşlarını silerek karşı ekibin de önüne geçerek, kırk yıllık dost olur iseler çok da şaşırmayacağım.

Hızlı düşünüp acil kararlar vererek sonuca gidilir…

Spor her zaman her an hareket halindedir… Karar vermek için uzun ince düşünmek yerine, hızlı düşünüp acil kararlar vererek sonuca gidilen bir uygulama gereklidir, sonra oturup yalnız ağladınız da kimse bilemez değil mi?

Hayat akıp gidiyor…

Aslında isteyerek, bilerek yapılan her iş ve işlemde sonradan pişman olsan da sonucu değiştirmez.

İnsan sevmeye görsün, sevdi mi, görmez, bilmez, hesap etmez, gelişi de surecide hep sevdiği pencereden görür, gönül göz önüne bakar, asla aklını kullanmaz, o nedenle büyüklerimiz derler ya akletmedin mi hiç.

Gözden ırak olunca gönülden de ırak olursun ve akletmeye başlarsın…

Biz de bu yolda bu mihval üzere yol aldık, gönül gözü ile baktık baktık da, herkesin de bizim gibi bakmasını görmesini istedik, gayret ettik, hatta görmeleri için çok çok çabalar harcadık, sonra kendimizi harcadık, gözden ırak olunca gönülden de ırak olursun ve akletmeye başlarsın, geçmişin muhasebesini tutarsın bir bakmışsın ki, sadece kendince çabalamışsın kimse senin durumunu görmemiş, hep kendi pencerenden bakmalarını sevmelerini istemişsin, olmayanlara bile pencere inşa etmişsin, gönül sermayeni kullanılmayan ve bakılmayan pencerelere harcamış bitirmişsin kendini.

Adına sevgi demiş, gönül demiş, kardeşlik demiş, idealistlik demiş amma bitmişşin, sen demiş, sen işitmişsin vesselam.

Kemal YOLCU